Sailing and singing, Wim's oude "zangcarrière", een terugblik

Vandaag mijn ouwe “dots” (= orkestpartituren op mijn stem herschreven) teruggevonden. In mijn begintijd op de cruises deden we soms vaarreizen van 1 maand, 2 maand (rondom Zuid-Amerika b.v.), 3 maand (around the globe). De concurrentie tussen assistant cruise director’s was groot en hoe meer talenten je in de strijd kon werpen, ook om al die avonden vol entertainment te stoppen, hoe beter . Vandaar. Later in de echte luxecruises lieten ze op World cruises gewoon elke week nieuwe acts invliegen. Maar die begintijd was ook erg leuk.
Met een blik van verwondering dit overzichtje herbekeken en besloten dit licht verbijsterende lijstje te delen.
Laat het fronsen,  gniffelen en grinniken een aanvang nemen.

1)      SOLOROUTINES

Nathalie (Gilbert Becaud), was mijn absoluut gegarandeerd succesnummer, Jacques Brelachtige versie, vol pathos, armgezwaai, kreunend en rochelend Nathalie aanroepend, ritmeversnellingen en me letterlijk smijtend. Hartslag 150 nadien.
It don’t mean a thing (if it ain’t got that swing) (Duke Ellington) incl. tapdance routine
I’m just a gigolo - I ain’t got nobody (Louis Prima), soms zwart geschminkt, afropruik, glitterkostuum, uitbeeldend en uitfreakend op het einde “Got nobody, nobody!”
Sailing (Rod Stewart) jaja, iedereen armen in de lucht

Let’s face the music and dance (Frank Sinatra), showopeningsnummer
La mer/ Beyond the sea (Charles Trenet) afwisselend in Frans en Engels
Summer holiday (Cliff Richard), licht en luchtig
Those were the days (Mary Hopkin) tijdens afscheidsshows, ritmeversnelling, uitsmijter leidt automatisch tot handgeklap
Begin the Beguine (Cole Porter) , Juultje Vandekercke, heu, Julio Iglesiasversie, in het Spaans, wanneer er veel Spaanstaligen waren of in Spaanse wateren.
Marina (Rocco Granata) in het Italiaans, wanneer veel Italianen of in Italiaanse wateren
Griechischer Wein (Udo Jurgens) in het Duits wanneer in Griekse wateren
From Russia with love (James Bond theme) wanneer op weg naar Odessa/ Yalta of Sint-Petersburg (toen nog Leningrad)
Je veux de l’amour (RVHG/ Robert Charlebois) in een eigen eigenzinnige Engelse vertaling waarbij b.v. “de premier” Maggie (Thatcher) werd, wel slechts 1 keer gedaan, was experiment
Merci Chérie (Udo Jurgens) voor de Duitsers
She’s always a woman to me (Billy Joel)
Buona sera (Louis Prima), zeker wanneer in de buurt van Napels, uitfreakend met gekke  danspasjes
I’ve got you under my skin (Sinatra)

2)      IN HET KADER VAN SPECIALE AVONDEN OF THEMASHOWS

(Everything’s coming up) Roses (uit ‘Gypsy’) openingsnummer Captain’s Welcome Aboardshow, met 5 schaars geklede danseressen vol pluimen rond mij paraderend, moulin rouge-achtig jawel, soms in duo gezongen met zangeres
Ta Paidia Tou Piraia (the boys of Pireaus)/ Never on a Sunday (Melina Mercouri) van de gelijknamige film, tijdens Greek Show, in het Grieks soms met stuk Engelse versie
Tulips from Amsterdam, meezinger, wanneer varend vanuit of naar A’dam, in 3 talen, Duits, Engels , Nederlands
Oh, when the saints (Louis Armstrong) als uitsmijter van een jazz-avond, samen met een 12-piece (!) band, “Oh lord I want to be in that number”,  lekkkkerrr
(We ain’t got ) Dames (uit musical South-Pacific) tijdens Tropical Night, Island Show of wanneer in de Stille Zuidzee, als deel van een kwartet
Copacabana (Barry Manilow) + interactie met 6 danseressen, tijdens South-American show of wanneer varend daar in de buurt
Puttin’ on the Ritz (Irving Berlin) Fred Astairelook, inclusief wat tapdans, tijdens de Hollywoodshow of “50 years of golden Music”-show
Fever (Elvis Presley) met 2 rond mij kronkelende en smachtende danseressen, jawel, ik had een hard leven
Coach coming in, Riders in the sky, … tijdens Westernshows

3)      VERDER

Strangers in the night (Sinatra), pre-cruiseperiode
If I had a hammer (Trini Lopez), solostem met enkel eigen gitaarbegeleiding, mensen laten meezingen, soms aangepaste teksten

Tot zover dit stukje down memory lane, toen Bibi ook nog wat entertainer was voor hij uiteindelijk topcruisedirector werd bij Cunard (toen hoefde dat niet meer...)…

Obama of Romney. Club of Cercle. Voor en tegen. Een bedreigde diersoort spreekt .

Presidentsverkiezingen. Stemmen is keuzes maken. Rep’s tegen Demo’s. Eén besluit in alle media: de US of A zitten vastgepolariseerd. De energie gaat uit naar het demoniseren van de ander. Kostprijs 6 miljard dollars. Investeren in polarisering. Ook in Vlaanderen kennen we dat. Bart De Wever is er kampioen in. Wie niet voor mij is, is tegen mij. Calimero en konsoorten. De Walen als de slechteriken van Antwerpen. Alle anderen. Niet van A. Luie PS-Walen. Hardwerkende Vlamingen. Maar was het niet “Horum omnium fortissimi sunt Belgae”?

Maar goed. Even dit als reflexie, als inleiding.
2 weken terug, een avond met Brugse vrienden… De vraag: Club of Cerclesupporter? Ik: heu…, beide! Hoongelach. Dat kon niet. Mijn uitleg: als jongetje in de late 60 en 70’er jaren woonde ik op de Gistelsteenweg te Sint-Andries op identiek 400 meter van het toenmalige groenzwarte Edgard De Smedtstadion én van het blauwzwarte De Klokke, beide op de Torhoutsteenweg . De ene zondag naar de Cercle, de andere de Club. Ik sloop wel in beide gratis binnen, maar soit. Natuurlijk was de magie van FCB groter. Club-Chelsea: 2-0. En als broekje zittend op het veld, dat kon toen nog, Johnny Thio bijna kunnen aanraken bij een hoekschop, zingend: “Chelsea go home”! Of Axelsson, Boone-met-de-pet bij een buitenbal, zo dicht. Of zittend in een lichtmast, het mocht toen nog allemaal, West Bromwich zien verliezen met 3-1. Of in de Spionkop. Carteus trapt af. Lambert begint blind naar ons toe te lopen. 1 diepe pas. Goal na luttele seconden.
Club was juichen. Cercle bakken warme sympathie. Juultje Verriest als een vroege Ceulemans, heerlijk, ze verloren meer, maar als ze wonnen versloeg David Goliath.

Jamaar… Voor wie ben je bij een derby? Heu… moge de beste winnen. En als het even kan: wie de punten echt het meest nodig heeft. Laf hé. Is dat zo?

Bon, ze bestaan, de Rik Torfjes. Enerzijds, anderzijds. Ik ben zo. Waarom moet het altijd zwart – wit? Dat staat duidelijk, O.K. Maar het is me soms te zwartwit. Jamaar, grijs is zo grijs! Niet sexy. Directe associaties met saai. Maar een kleur met bestaansrecht. Meer kleur graag.
Ik weiger me te laten meeslepen in fanatisme, in extremen. Voor iets zijn, is niet noodzakelijk tegen - de opgedrongen andere als vijand - zijn. Waarom kan een voetbalminnende Bruggeling niet supporter zijn voor beide stadclubs? Wat brengt fanatisme op? Bij thuisderby’s van Cercle weigeren sommige Clubtifosi de match te zien omdat ze Cercle het geld niet gunnen. Idem omgekeerd. Belachelijk toch?

Maar da’s voetbal hé. Bon, politiek dan. In de States gaat dus de meeste inzet en centen naar het blokkeren van de ander. Ridiculous. Revolting. Maar ook in ons landje. Elkaar ontmoeten in het centrum, compromissen sluiten, no way. Zie Antwerpen.

Bij presidentsverkiezingen kan je maar voor 1 iemand kiezen. In België: 1 partij. Maar nadien elkaar opzoeken… graag. Comment worldwide voor de USA: dat zou moeten. For Belgium: same balloon. Polarisering is blokkering. Voetbal is geen politiek. En de keuze Club of Cercle is dus maar een glijmiddel om dit aan te kaarten.
Verlos ons van de dwangmatige polarisering. Een bedreigde diersoort spreekt. 

Verslag vakantiereis Lot/ Dordogne 2012

Dag 1: naar Saint-Privat des Prés.

Tanya is voor het eerst naar Werchter geweest, 1 dagje maar. Leuk is dat ze er The Cure zag, 27 jaar later dan haar vader (toen in De Brielpoort). Minder leuk is dat ze dus de nacht moet doorsteken. De trein nemen van 04.00 uur, waarna ik haar om 06.00 uur ophaal aan het station, we haar thuis ontvetten en ontsmetten, op de achterbank gooien en dan gaat het in één ruk 8 uurtjes naar Saint-Privat op de grens tussen de Charente en l'Aquitaine.

Omdat ik het wel gehad heb met de vervelende péage Lille-Paris en zijn periphérique, rij ik om langs Dunkerque-Boulogne, Rouen, Le Mans. Vanaf Angoulème kleine baantjes tot we het huis van ouwe vriend Guy bereiken. Ik zag Guy niet meer sinds de late jaren 80. Hij heeft er een leuk optrekje met een appartementje voor ons. Maar het is echt wel in "la France profonde", the middle of nowhere maar met een enclave van wel 50% Britten. Het is vrijdagavond en happy hour en we eten dan ook in, wat ik denk, het enige restaurant in de verre omgeving, gerund door Engelsen. Guy is ondertussen Brit en leeft er na zijn tijd in Dubai met zijn gezellin Judith. Het wordt gezellig bijpraten. The food cooked by English is zoals het is, maar goedkoop. Guy nam mosselen zo’n kleintjes hebben ik echt wel nooitgezien… We kruipen vroeg onder de wol.

Dag 2: van Guy naar Puy.

De volgende ochtend door naar ons eerste adres voor een week: de gîte Malbec bij Puy-l' Évêque langs de Lot. Maar eerst gaan we Perigueux bezoeken voor we zuidelijker trekken. En wat een meevaller, makkelijk bereikbaar, mooie centrale parking onder heraangelegd modern plein, VVV, openbare automatische, gratis, propere toiletten en meteen toegang tot de middeleeuwse binnenstad met kronkelstraatjes, heerlijke hoekjes en massaal veel leuke pleintjes met overal terrasjes en eethuisjes zonder dat het toeristisch aanvoelt en je wandelt zelfs a.h.w. alleen. Hoe dan ook een voorbeeld voor toeristensteden. Hallo Brugge!
Deze stad was ooit een pelgrimsoord op weg naar Compostella. Nochtans zijn er niet teveel religieuze symbolen, maar je voelt het onderhuids. Place de la Vertu, Rue des Dépêchés. Er is wel de Cathédrale Saint Front in de vorm van een grieks kruis waar net een orgelconcert bezig is. Haëndel hoor ik. De kerk zelf doet aan de Sacré-Coeur van Parijs denken. Het is warm. De dorst slaat toe. Op een terrasje nemen we 2 kleine slaatjes en 1 bord du terroir à 17€ met daarop een reuzenaardappel uit de oven met crème, massa's sla, cuisses en confit de canard, magret de canard, gerookte droge schijfjes canard, (sorry) foie gras, rillettes, en nog een andere eendenbereiding. Overheerlijk, we delen en eten ons een breuk. Value for money. Tja, we zijn in de Périgord maar het canardaanbod is hier echt overal. Confit partout. En een soort Gaia kennen ze hier echt niet, verneem ik later. Erger. Dierenrechten? Mijn gesprekspartners weten echt niet waarover ik het heb…

Op de terugweg laat ik me eens goed gaan op de kronkelende départementals met weinig verkeer. Vijf maanden eco-stand beloon ik door helemaal fout de XF eens uit te testen in de sportstand en het toepassen van de manuele oversturing van de achttrapsautomaat. Langs heuvels en dalletjes, bossen en weiden brullend op de tonen van "Someone Somewhere in Summertime" terwijl The Simple Minds straks op het Werchterpodium staan. :-) Blijkt er nog altijd een jongentje met rijplezier in me te zitten.

Aangekomen in Puy, rijden we over de Lot. Het stadje ligt mooi boven de brug met zijn huizen en donjon tegen de okeren rotswanden. Drie km verder met zicht op onmetelijke wijngaarden, een zwembad voor ons alleen, terras en BBQ blijkt onze gîte leuk gebouwd met respect voor de oude wijnfuncties (vatenpatronen in de muur) maar met alle comfort. Lekker koel, ruime woonkamer en alle comfort. We gaan in de Intermarché inkopen doen en besluiten als we toch maximaal van onze gîte willen profiteren er voor te gaan. Dit is een nieuwe ervaring voor ons gezin. Een aperitiefje kan je anytime uit de frigo halen. Nooit meer afhankelijk van baruren en barprijzen or whatever en je kan liggen en zitten waar en hoe je wil. We genieten van het vooruitzicht.

Dag 3: relax.

Of dat was de bedoeling: zonnen, zwemmen, barbecuetje 's middags, luieren, kortom op onze positieven komen, lezen, zelfverwenning en genieten van onze gîte. Pech, het druilt maar ik haal om 8 uur verse croissants (elke dag) en een baguette.
We veranderen onze plannen, bezoeken in Prayssac vlakbij een zondagse gezellige prondelmarkt, vermeien ons met raadspelletjes op een terras en besluiten in onze chalet, dixit Nella, met hapjes te lunchen en te siësten. In de namiddag klaart het op en we maken ons op voor de EK-finale Spanje-Italië. Door Nella's nationaliteit natuurlijk als tifosi van de Azurri. Het blijkt al snel er niet in te zitten. Spanje speelt eindelijk/helaas zijn beste wedstrijd tot nu en eens de kans op 2-1 de mist ingaat, is het verloren. Desondanks slapen we heerlijk hier. Ik toch veel beter dan thuis....

Dag 4: nu echt zonneluieren.

Lekker zwembad, terras en BBQ privé met uniek uitzicht foto: ontbijt), het heeft wat. We profiteren, grillen, wijntje, eten 3 x buiten, ik droom weg en daarmee is alles gezegd.

Dag 5: naar Saint-Cirq-Lapopie/ Cahors/ Luzech

Gezwind naar St-Cirq en jawel, het is inderdaad een van de mooiste dorpen van Frankrijk. De rit alleen is weer een plezier, bossen, valleien en kleine typische dorpjes toujours fleuri. De middeleeuwse kronkelstraatjes met authentieke middeleeuwse huisjes, balkonnetjes, onverwachte terrasjes zijn hartveroverend. Maar ook de klim naar de ruïne op de top voor betoverende vertezichten over de Lot, dalen en het "kabouterdorpje" zelf. We fotograferen ons te pletter. En toch is het hier niet onder de voet gelopen. Tof. In een restaurant compleet onder de wijnblaren, gelukkig, we puffen, krijgen we voor een prikje een enorm bord met massa's vlees, sla, knapperige patatjes. 1 schotel is nog niet door 3 man op te krijgen. Les: nooit denken dat je te weinig zal krijgen.

Op de terugweg heb ik eigenlijk geen zin in de hitte van de stad Cahors. Ik navigeer enkel naar de niet te missen Pont Valentré (14e E) met zijn bijzondere vorm afgebakend door 3 vierkante torens. Mooi. Dan door naar het kleine Luzech op de terugweg. Het wordt weer naarboven kruipen in de hitte tot op de ruine van de donjon voor het uitzicht. Eens terug thuis ploft Wim meteen in het zwembad. Koelte! Frisse drankjes, hapjes en een goed dik boek: ” Freedom”het meesterwerk van Jonathan Franzen, meeslepend, beklijvend, dat ik beurtelings in het Engels als iBook lees en in het NL als paperback. En ik erger me aan de Hollandse vertalingen. "Hou er mee op", wordt: "nou kan ie wel weer". En weet u wat "uitvlakken" is? Hooking up = een meisje een beurt geven, stevig van bil gaan .... maar haar "uitvlakken"? Hardstikke asjemenou!

Dag 6: Puy-l'Évêque

Eerst ontbijten we nog in de zon, dan druilt het de rest van de dag. 's Middags bezoeken we Puy zelf. Maar zoals steeds verliest alles zijn charme als het zo grijs blijft. Om 18 uur gaan we naar Luc, de vader van Vlaming Maarten die met ega Chrystelle "Badozo", de gîte uitbaten, zelf bouwden en deze week een tweede afwerken. In de Chateau Famaey van de gelijknamige wijnen en waarop wij van ons terrasgrasveldje over uitkijken, resideert hier al sinds 2003. De passie die zoals steeds bij wijnboeren doorklinkt in zijn verhalen, liet Luc, een bankfiliaalhouder, van levenskeuze veranderen. En met succes. Lekkere Cahorswijn vooral o.b.v. malbec maar in vele vormen, smaken, labels en soorten. Ze voeren uit naar 20 staten in de USA, Canada, Zuid-Amerika, Hongkong, Japan,Taiwan. Zijn marketingverhaal doet me aan zijn lippen hangen.

Aan de Pont is er een minimarktje des producteurs locals langs de oever. Er zijn bijna geen toeristen (of nog niet). Je kan met je eigen mes en vork aanschuiven aan tafels en van de kaasjes, canardstukken, lokale wijn, groentjes en specialiteiten proeven en ter plaatse opeten. Spotgoedkoop. Maar wij hadden gereserveerd in een crêperie met uitzicht op Puy en de rivier. Ik eet une galette 'le soleil du Quercy' dat letterlijk in die vorm geserveerd wordt, overheerlijk met een rocamadour fermier (al mijn derde ondertussen) als zon en canard fuméreepjes als stralen. Njamie. En een rouge Malbec Famaey natuurlijk.

Dag 7: naar Rocamadour

Het regent weer. Verdorie. "Dat is uitzonderlijk hier". Nou, dat was onze lente en belgenzomertje tot nu ook. Als we na 75 minuten dartelend rijden Rocamadour tegen de kalkrotsen zien liggen in de vallée d'Alzou zijn we meteen onder de indruk. Dat waweffect van dit bijzonder mooie en spectaculaire stadje ... we snappen waarom dit een mustsee is. Het gezellige straatje vol historische gebouwen, winkeltjes en een karaktervolle sfeer geeft ons moed om de eerste 200 trappen te beklimmen naar de magnifieke Sanctuaires. De cryptes, kapellen, torentjes, richeltjes, vergezichten... een onvergetelijk bezoek. Uiteindelijk zullen we meer dan 350 trappen doen, een wereldprestatie voor ons Nella. Proficiat wuvetje. Maar voor het tweede deel nemen we de schuine betalende lift. Dan moeten we op het kasteel nog eens overal op de vestingen klauteren en klimmen maar de zichten lonen absoluut de moeite. En laten zich niet beschrijven op een pretentieloze snelblog. De wandeling langs de kruisweg die de pelgrims vroeger op hun knieën deden is lommerrijk en rustgevend. We profiteren op een gelukkig overdekt terras (it’s raining again) om op onze positieven te komen en Wim slurpt met smaak zijn eerste cassoulet "maison" op. Wat een lekkernij toch. Boven l'Hospitalet maken we nog een panofoto (er was daar nog zoveel te doen, maar het giet) en dan via het ook onbezochte Gourdon terug. 's Avonds kunnen we toch nog even buiten zitten.

Dag 8: dolce far niente

Helaba! Er was vandaag voor dagen zon beloofd en die breekt maar niet echt door. Dus al wat inpakken, bloggen en een restjeslunch in elkaar knutselen. Ik wil nog dat zwembad in, maar als compensatie boeken we alvast een tafeltje in gastroresto Côté Lot boven Puy waar je een breedbeeld panoramisch zicht hebt over de omgeving. Fabuleux. Morgen zit onze eerste week er al op.... Om 2 uur nog altijd geen zon. Ik begin even te begrijpen dat er mensen zijn die van pure wanhoop, zoals ik verleden week las, een late booking doen: zongarantie, direct, naar waar doet er niet toe. Zou ik nooit doen. Drop mij met alle faciliteiten aan een zonovergoten Costa and I prefer to die... '-). Hoewel dus.
Maar we laten het niet aan ons hart komen. Pastisje en in plaats van een zonne- of zwembad is deze blog al meteen up-to-date. En nu de rest van de hapjes, slaatjes en "Vrijheid"... en dat dinner met uitzicht, à la grande.
Meer foto’s vindt u op Flickr:
http://www.flickr.com/photos/wimvanbesien/sets/72157630663575402/

Dag 9: naar Belvès.

Opgeruimd staat netjes. Afscheid. Nog even de nieuwe, vandaag "op te leveren" gîte Sauvignon bewonderd en weg naar onze chambre d'hôte Le Petit Bonheur te Belvès. Perfecte naam voor een klein paradijsje ingericht door een Vlaams koppel, Marnic en Carine. Het is een supercharmante plek gerund door een echtpaar dat gastvrijheid tot een hoger levensdoel omvormde. Ik plons meteen het zwembad in na een sympathieke verwelkoming, voor mij …. met een Duvel. Daar gaan mijn plannen om zich te “laisser dépayser” en alleen lokale drinks te doen (wijn, pastis, enz…)

’s Avonds is er een gezellige table d’hôte. Met zijn 9 rond een ronde tafel met een centrale draaischijf. We maken dieper kennis met onze gastheren en medebewoners. Le Petit bonheur. Terecht, what’s in a name. Het is een perfecte setting en een ideale thuis voor Bourgondiërs die Dordogniërs willen worden. De inrichting is charming en oergezellig met een zonneterras, een schaduwterras, grote tuin en een grote, leuke barruimte buiten. Dit wordt echt vakantie!

Dag 10:  Langs de Dordogne: Saint-Cyprien, Beynac-et-Cazenac, La Roque-Gageac

Het dreigt de hele dag te regenen. Tant pis. We trekken naar de gezellige zondagmarkt van Saint-Cyprien. Alle soorten kraampjes staan er kriskras door elkaar. Specerijen, kleren, bloemen, lokale specialiteiten en kazen, gadgets, groenten, grappige prullaria, … een symfonie van geuren en smaken. We kopen o.a. 2 truffels (aan 6€ slechts), een shortje, kruiden, gedroogde zwarte trompettes en ‘n regenjasje voor Tanya en een salamiworst van eend met truffel voor 3€. Evidemment. We volgen de slingerende Dordogne tot Beynac.
Dit prachtige dorp aan de oever vol bootjes en kano’s was ooit decor voor de film ‘Chocolat’ met La Binoche. Het is steil bergop langs nauwe middeleeuwse, kronkelende straatjes met leuke huisjes, alles tegen de  falaises aangebouwd. Prachtige vergezichten, bloementuinen, onverwachte hoekjes … tot het majestueuze kasteel bovenaan. Ik waan me in Doornroosje of (niet denigrerend bedoeld) een mooie romantische middeleeuwse Disneyfilm. We fotograferen ons te pletter. Bovenaan worden we dan echt overvallen door een fikse bui, dus wordt het een lunch met een heerlijke lokale sla. Dan gaan we verder tot La Rogue-la-Gageac, een mooi straatdorp waar we een uurtje rondvaren op historisch-gereconstrueerde boten, goed voor verbluffende zichten op kastelen, kliffen en oude huizen tegen de rotsen aan. Ik geniet van de verzorgde professionele en vriendelijk commentaar in het Frans, maar het kan ook met audioguides in alle talen. Hier kunnen de meeste Brugse bootjesmannen nog van leren (zie ook blog “Verzandt Brugge opnieuw?”). Nella heeft zich weer overtroffen met al dat bergop klauteren vandaag maar het was een indrukwekkende superdag en we zijn terecht moe.

Dag 11: Op pad naar Sarlat

Sarlat-La-Canéda is één van de grootste musts uit de streek en een bezoekersattractie op zich. Het stadje is vrij vlak vol kronkelende straatjes, steegjes en gezellige pleintjes met terrasjes. Een en al sfeervolle boel. Verzorgde huizen en monumenten, nog meestal door en door middeleeuws en Unesco erfgoed. Ik eet er aguillettes (filetjes) de canard met de fameuze pommes de terre sarladaises. We slaan wat delicatessen in. In het terugkeren kopen we in een supermarkt een en ander om soms wat te picknicken deze week en enkele potten cassoulet voor thuis. Het was een mooie warme dag.

Dag 12: Montpazier en dichte omgeving
Montpazier is één van de wel tien “les plus beaux villages de France” die je hier vindt binnen een straal van 50 km (waaronder Belvès zelf). Het is een middeleeuwse bastille, wel vlak en met een schaakbordpatroon. Via Beaumont gaan we naar het gehucht Cadouin vlakbij een mooie, oude abdij iets eten en dan lang siësten, lezen, petanquen waarbij Tanya haar ouders afkuist met een vlotte 14 – 11 – 2. Dan picknicken we met een flesje lokale wijn na een uitgebreid aperitief van heu… Belgische biertjes.

Dag 13:  Les Jardins de Marqueyssac, avondje Belvès met Marché Gourmand en vervolg.

Dit werd een bijzondere dag. Het is eindelijk wat beter weer. Ideaal om de “hangende” tuinen van Marqueyssac te gaan bezoeken. Buxusstruiken in alle mogelijke vormen geknipt en langs verschillende wandelpaden waaronder de majestueuze zichten op Castenaud, andere kastelen en dorpen en belvedère over de hele uitgestrekte groene Dordognevallei. Een paradijs op  zich, kindvriendelijk en een onvergetelijke setting. Een toeristisch pareltje. Tanya laat een heleboel leuke foto’s schieten die ze dezelfde dag nog op haar blog verwerkt tot haar eigen versie van Alice in Wonderland. Surf ernaar voor een creatieve insteek. Aanrader.

’s Avonds maken we ons op om met onze gastheren en 2 medegasten Belvès te bezoeken en deel te nemen aan de Marché Gourmand. Het middeleeuwse stadje bevat naast een leuk centraal plein en gebouwen, ook onverwachte hoekjes en kantjes en … troglodyten. Deze grotholen die zich letterlijk onder het stadscentrum bevinden, werden in vroegere tijden bewoont op een zeer primitieve manier. Het bezoeken waard al had het Engels commentaar een hoog Allo-Allo gehalte. En dan smikkelen en smakkelen: keuze te over. Democratisch. Primitief-authentiek maar gezellig en met alle ingrediënten van een volksfeest. Dat in le Petit bonheur wordt verder gezet met o.m. chacha-demo’s (Nella en Carine vooral) en halve danspartijen. Opeens stonden de 3 koppels allen te slowen. Ja, daar zijn wij Vlamingen goed in hé. Onze versie van een bal populair. Wel reuzenamusant, dat spreekt.

Dag 14: Langs de Vézère het groen en de prehistorie in.

Omdat de vorige avond bleek dat men wel eens een tochtje in de Jaguar wil doen, doen we met Luc, Christine, Marnic en Carine een ritje in de omgeving. Waarbij we o.a. de echte originele route naar Compostella dwarsen. Het raakt me als ik denk aan al die trekkende monniken vroeger en waarvan we in de streek al zoveel sporen zagen. Een stuk geschiedenis trekt voorbij. Nadien blijkt er een spijker in mijn al halfplatte voorband te zitten. Maar voor 12,5€ lossen ze het op in de lokale garage. Oef.

Op weg met zijn drietjes dan. We volgen een mooie panoramische route vanaf La Bugue en volgen de Vézère richting Les Eyzies-de-Taynac tot in St.-Léon, nog zo’n idyllisch dorp. We lunchen in een grote tuin. Gésiers d’oie. Onderweg zien we vele rotsspleten met troglodyten. Les Eyzies (niet uitspreken zoals een Hollander daar: Les Zizis)  is de streek van de prehistorische grotten. Lascaux is vlakbij maar we voelen geen behoefte de copy van de bekende rotstekeningen in het echt te gaan bekijken al aanschuivend. We genieten vooral, zoals steeds, van de leuke dorpjes en de prachtige streek. Et le manger, mes amis….

Dag 15: rust en pakken

Inpakdag en wat laatste dingetjes. We profiteren van het redelijke weer om buiten ons boek met plezier uit te lezen. Een lunchje in Belvès en ’s avonds onze eigen “restjes” opeten.

Dag 16: naar Saumur (Loîre)

Omdat het quatorze juillet is én de zaterdag van een vakantieperiodewissel, vreesde ik voor helse traffic. Al wil ik sowieso niet over Parijs gaan, toch boekte ik 3 dagen terug een dagje bij in een leuk hotelletje dat ik ken “au Bords de la Loîre” op het eilandje midden in de rivier te Saumur. Hier is het vlak en weeral grijs maar het stadje ligt mooi aan die brede Loîre met zicht op de oude stad, gedomineerd door zijn kasteel. Saumur is de missing link van een vorige reis lang terug. Er is een marktje en we verpozen wat bij een brasserie maar drinken geen Cadre Noir (ons geliefde cava-alternatief). Waarna we naar de top van het stadje wandelen. Van 14 juli merken we niet veel, tenzij het lawaai ’s avonds van het volksfeest aan de overkant van het water dat op het ogenblik dat ik in slaap val uitbarst in een spetterend vuurwerk... Morgen rijden…

Dag 17: naar huis

De volgende ochtend rijden we in één ruk in minder dan 5 uur (niente traffico) via de Opaalkust naar Brugge waar waarachtig wat zon schijnt. Kort na 13u zijn we er. We deden 2920 km.

PS 1: Nawee 1. De volgende dag maak ik een dampende pastaschotel met volop die truffels. Delicieux, vooral als je weet wat dit op restaurant zou kosten.

PS 2: Nawee 2. Omdat we zo te spreken zijn over Le Petit Bonheur als ons ontdekte aards paradijsje, gaan we er voor een week terug, eind augustus in de gîte-formule. Met Ryanair is het 50€ heen en terug naar Bergerac op 50 minuten. En huurwagentjes kosten 30€/dag en er valt nog zoveel te bezoeken: Castelnaud, kastelen, grotten, dorpjes waaronder nog Domme, Limieux, en ik wil zeker parapenten of ULM’en, en misschien kayakken… en genieten!!!
Wordt vervolgd dus. In de Dordogne is zoveel meer te zien en te doen op een kleine oppervlakte dan in de Provence. Het is er groener, veelzijdiger, gastronomischer en jawel, met meer geschiedenis. Alleen dat weer dat daar stabieler is hé…

Meer foto’s vindt u op Flickr: http://www.flickr.com/photos/wimvanbesien/sets/72157630663611912/ en
http://www.flickr.com/photos/wimvanbesien/sets/72157630663559406/

Verzandt Brugge opnieuw?

In de middeleeuwen was Brugge een trotse, vooraanstaande kosmopolitische handelsstad. Een wereldspeler tijdens zijn hoogdagen. En toen… verzandde het Zwin. Bekende geschiedkundige materie. Ook het verval van Brugge. Vandaag is onze stad opnieuw bloeiend en welvarend en staat ze op de toeristische wereldkaart.
Een bedenking die af en toe mag gerelativeerd worden. Ik wil de vele reizigers van alle nationaliteiten tijdens mijn jaren in het internationaal toerisme die wel Club Brugge kenden maar niks over onze stad wisten, niet te eten geven. Om maar te zeggen dat blauwzwart - dit geheel ter zijde – misschien wel onze grootste ambassadeur is in het buitenland als sterk merk. En dat we hier à propos heel wat kansen laten liggen. In dat licht is een mooi stadion trouwens niet alleen een nodige voetbaltempel, maar ook een landmark in 2 betekenissen. Maar goed dat gaat over city marketing.

Terug naar mijn punt over Brugge als toeristisch product.
Ik vrees voor een tweede verzanding! Verzanding door vanzelfsprekendheid. Verzanding door onderschatting. Iedereen wil van het toerisme een graantje meepikken. Een mooie uitdrukking voor ‘profiteren’. Maar mag het wat creatiever, frivoler, origineler? Waarom overal zo platjes, zo banaal? Zo zonder meerwaarde, zo zonder moeite te doen of effenaf fout. Ik verklaar me nader…

Nog niet lang terug hadden we het fenomeen van de ronselende obers op de Markt, toeristen binnentrekken, het heette onder kelners “van poale zien”. Een verwerpelijke praktijk. Her en der worden nog steeds argeloze gasten als ze een biertje vragen, ongevraagd een halve liter aangesmeerd. Ander concreet voorbeeldje verleden week nog meegemaakt. Een Engels koppel wou gaan zitten om iets te drinken op een terrasje. Dat mocht niet, alleen als ze aten. Ze claimden dat ze rustig wilden aperitieven en dan wat later beslissen over de menukeuze. Kon niet, dan moesten ze elders plaatsnemen. Ze wilden daar blijven zitten en herhaalden hun heuse intentie te willen eten, straks. Kon niet. Meteen bestellen! Ze zijn boos weggegaan. Zeker, in onze hotels en echt professionele uitbatingen vindt je service en kwaliteit, in de marge daarentegen….

Doe eens de oefening: praat eens met ervaren toeristen over onze stad weg van de clichés.
Neem van me aan dat velen de overkill van pakweg pralinewinkels, au fond belachelijk vinden. En het is geen geheim dat naast de kwaliteitshuizen er bijgekomen zijn met ronduit slechte producten. Who cares? Een graantje meepikken mijnheer. En jawel, er wordt nog steeds authentieke Brugse kant Made in … verkocht. In de Zilversteeg staat al jaren een fotostand waar je een foto kan laten maken bij een als musketier verklede eigenaar. Een musketier! In Brugge! En naast onze terechte toprestaurantweelde en toffe bistrootjes gaan we toch niet blind zijn voor de eethuisjes op toeristische leest die allemaal mosselen geven buiten het seizoen en waar de kaart zich beperkt tot garnaalkroketten, stoofvlees, waterzooi en dan hebben we het zowat gehad. Kwaliteit? Waarom? De redenering is: die toerist is straks toch weg en komt niet meer terug. Dat diezelfde toerist zijn verhaal rondvertelt, dat er Tripadvisor-sites zijn waar reiservaringen en negatieve kritiek kunnen gedeeld worden, reisgidsen worden herschreven, hun zorg niet. .

Een imago is zo snel om zeep. Het wordt sluipend gif. Een reputatie verzandt voor u het weet. Daarom dat ik pleit voor een beleid dat op toeristisch vlak (naast de voor de hand liggende normen qua milieu, hygiëne, voedselveiligheid, …) een vorm van quality control inlast. Kijk eens, er zijn krijtlijnen over bouwnormen en monumentenzorg om ons “imago” niet aan te tasten. Maar hoe we omgaan met onze bezoekers is ook imagobepalend. Als ex-cruise director heb ik ooit een stad als vaste bestemming laten bannen door het wangedrag van zijn inwoners. 3 schepen van onze rederij kwamen er niet meer langs, kort daarna gevolgd door een andere maatschappij. Die stad had die tienduizenden toeristen per jaar zelfs broodnodig maar ik kon de oeverloze klachten van onze passagiers niet meer ignoreren. Hard? Ja, ik weet het.

En het zit in van alles. Een bedelaar in Brussel, een grootstad, dat wordt aanvaard. Ze bestaan nu eenmaal overal ter wereld. Maar in Brugge stoort het de toeristen enorm. Omdat het hier voelt als een tang op een varken. Sorry, realiteit. Vele bootjesmannen dragen norse gezichten en stralen "tegengoesting" uit en geven commentaren in gebrabbeld enbar slecht "buitenlands". Kijk elders in de wereld eens hoe verzorgd en verwelkomend het wel kan. En wat is er in 2012 mis met degelijke audioguides? En heeft u ook zo’n hekel aan lelijke eetgelegenheden met afgebleekte foto’s van frieten met een stuk kip à la de Spaanse Costa’s. Kan er niet wat meer klasse? Waar blijven de ondernemers die i.p.v. nog een bier- of pralinewinkel investeren in een pand met top Belgische mode, bijzonder Belgisch design of echte exclusieve artisanale streekproducten….?
Natuurlijk hebben we een vrije markt. Een reden te meer om waakzaam te blijven. Vanzelfsprekendheid en onverschilligheid, laten betijen… wordt verzanding.
Dit is geen pessimistisch pamflet. Blijven inzetten op veiligheid, properheid, zovele zaken bepalen ook ons imago. En draagt bij tot ons aller levenskwaliteit. Dus, dit is ook geen pleidooi voor absurde regelgeving. Al verlang je soms naar een (opgelet bedoeld pejoratieve term op komst) een “quality police”. Laten we toch maar eens nadenken over kwaliteitsbeheer. Voor je het weet, verzandt Brugge een tweede keer.

P.S.: voor wie het interesseert: toegevoegde waarde: videosfeerbeeld (1 min.) CityGame Brugge by Perfect+ Event Productions

Over machtsmisbruik, grensoverschrijdend gedrag, pedos, machos en machas, en nog veel meer. Persoonlijke ervaringen deel 1 (over o.m. lapnamen, kattenkwaad, Rome en Saint-Louis).

Toen ik in de zesde en vijfde Latijn-Griekse zat, was ik een kleine rebel. Of beter een belhamel, een ettertje, een “moospot”. Ik kwam daarbij meermaals in conflict met leraren of “vloog naar de directeur”. Ik heb mijn broek versleten met uren strafstudie op mooie zaterdagnamiddagen. Het was in “Saint-Louis”, het bekende Sint-Lodewijkscollege, toen nog in het hartje van de stad (het huidige Zilverpand). Leraren luisterden er naar “lapnamen” als “den Dweil”, “Flurk”, “de Puupe”, “de Visooge” en meer van dat fraais. Er was een studiezaal op pijlers die de centrale grote speelplaats domineerde en “de Ark van Noë” werd genoemd. Om maar te zeggen hoe poëtisch en grappig volkse naamgeving kan zijn. En nu ik toch bezig ben. Later in het Sint-Jozefsinstituut te Torhout, een enorm uitgestrekte school, had je centraal op het grondgebied een massaal WC-complex ‘De Benelux” genaamd, een koude, hooggelegen slaapplaats met chambrettes “Siberië”en een smalle, lange doorsteek in de richting van het station (en de meisjesschool): “het Suezkanaal”, toen trouwens veelvuldig in het nieuws.

Maar ik ging het over machtsmisbruik hebben. “De Mustang”, de subregent van de vijfdes en zesdes heerste hoog boven honderden studenten om de “studie” te controleren. Een lelijke “paster” die ons, jonge knapen, choqueerde met uitdrukkingen als “ ik sta ’s avonds naakt voor de spiegel om mezelf te bekijken”. Zogezegd overdrachtelijk bedoeld maar hoe denk je wat wij, onschuldige jongelingen, opgevoed met retraites, bezinningsdagen, vroegmissen en boekjes met de titel “Hoe kweek ik wilskracht” er ons huiverig bij voorstelden? De Mustang kon ons makkelijk terroriseren door alleen maar naar je te kijken van op zijn troon en het beruchte duim-en-wijsvinger-gebaar te maken. Dat betekende dat, bovenop onze dagelijkse portie 20 Latijnse woordjes in het geheugen te pompen, we een willekeurig stuk tekst van buiten moesten leren om dit de dag daarna tijdens de speeltijd aan hem op te zeggen. Meestal was dat “La Chèvre de Monsieur Seguin”. Toen ik verleden jaar in de Provence in Fontvieille de moulin en la terre d’Alphonse Daudet bezocht, kreeg ik spontaan enkel nare herinneringen.

De Mustang was het type van “kom maar eens naar mijn kamer”. Naar verluidt was ik toen een niet onaantrekkelijke knaap die naast grossieren in slechte resultaten en kattenkwaad toch een zekere status had, al was het maar omdat ik een van de beste sopraantjes was van het beroemde Ons Dorado koor en orkest o.l.v. Paul Hanoulle. Maar dus was ik ook ooit op zijn kamer. Maar makkelijk laat ik me niet doen. Kortom, ik herinner me niks akeligs. Hoewel…

Ons Dorado was het eerste niet-Italiaanse koor dat de Paasmis op het Sint-Pietersplein te Rome mocht opluisteren. Toen nog voor Paus Paulus VI. Het was die dag bloedheet en we mochten ons niet verroeren want alles kwam live op Eurovisie, zelfs Mundovisie. Enkele jongens kregen zelfs een appelflauwte. Live op Mundovisie! Voor de wereld te kijk staan, heet dat zeker? In elk geval kwam deze pipo al jong wereldwijd de huiskamers binnen :-). En terwijl ik toch bezig ben, dezelfde week ook in een lange zoom-in close-up voor Vaticaan-TV terwijl ik tijdens de Bolero van Carl Orff om de 3 tellen verwoed op een triangel sloeg.

Onderweg naar Rome ravotten we ons rot tijdens de lange treinreis in de slaapwagons. Het was het jaar van “Goeie morgen morgen” van Nicole en Hugo, toen nog Nicole Josy en Hugo Segal. Op een bepaald moment had ik buikpijn en de Mustang bracht me meteen apart naar een ligbed om, hemdje naar boven, aan mijn blote buik te zitten voelen. Doet het pijn hier? Ja! En hier? Ja! En toen zakten zijn handen steeds maar lager. En hier? Nee. … Mijnheer, néééé! Van me afgebeten ondanks zijn machtspositie en geen trauma’s overgehouden, maar ik beken… ik heb nooit een klacht neergelegd. :-)
Terug naar Sint-Lodewijks. En mijn vlegelsteken.

Ooit werden we als 13-jarigen betrapt terwijl we een sigaretje zaten te paffen op het dak, jawel, in de goten van het college. Het was “de Pette” himself, de directeur van het instituut die ons te stekken had. De Pette, soms ook “de Moane” genoemd (hij was klets) was Mr. Lesage die later een bekende schoolinspecteur binnen het Katholiek onderwijs zou worden,. Toen Sinterklaas in de studie kwam en opeens begon over “ het zijn niet alleen de schoorstenen op het dak van de school die roken maar ook…” wisten we al wie de zak in zou gaan.

Tijdens de speeltijd probeerde ik nogal veel binnen te blijven om te “moosen”. Krijtjes duwen tussen de plooien van de bordveger zodat…. Of krijtstof op de stoel van de leraar zodat de flap van zijn blauwe vest …. of jeukpoeder, of… Maar het leukste was natte sponzen vanuit het venster op de eerste of tweede verdieping aan de drukke Noordzandstraat uit te wringen boven onschuldige passanten, ja zelfs – en hier ben ik niet fier op – boven “kindervoituren”.

Deze klaslokalen kan je nog altijd zien, nu boven de winkel Essenza, die grote ramen en dat balkon. In die tijd was daar recht tegenover de bekende parfumeriezaak Jean-Pierre Annys gevestigd. Niets leuker dan krijtjes naar de overkant door het open venster van de slaapkamer van deze parfumier te mikken. Tot op zeker dag midden een les Grieks de Pette binnenstoof, recht naar me toeging, me bij de oren nam die hij het eerste halfuur niet meer zou lossen. Meer zelfs, hij leidde mij tot op straat waar ik in tientallen handelszaken en aan tientallen mensen mijn verontschuldigingen moest aanbieden inclusief Mr. Annys natuurlijk.

Kijk eens. Er bestaat kritiek op het watervalsysteem in het onderwijs maar in mijn geval was het een zegen. Ik was bij de laatsten van de klas en het was harken om boven de 50% te halen. Kortom na het vijfde Latijn-Grieks stapte ik over naar “de Moderne” in het Sint-Jozefsinstituut te Torhout, meteen als intern. Fluks was ik bij de besten van de klas en daardoor gemotiveerd zette ik mijn negatieve energie om in positieve. Ik zou de rest van de humaniora en de afdeling mens-wetenschappen klaspraeses zijn en (mede)organiseerde ik bonte avonden, poëzienachten, theatervoorstellingen en vrije podia. En tot op heden ben ik nog blij met die kleine noties van Latijn en Grieks. Zo zie je maar…

Maar ik ging het over grensoverschrijdend gedrag hebben, daarover meer in deel 2 (over sex op de werkvloer). Beste lezer, na rijp beraad zal ik toch maar geen vervolg schrijven, daar het meeste een recyclage zou zijn van wat reeds in mijn boek "Toeristen(vallen) en opstaan" staat. Boek nog verkrijgbaar bij mij.

Speech in “Nenglish” = bad or literally translated “Flemish (even dialect) English”.

I hate you welcome. It sees here black from people, but you all see there good out. We all speaken English, I know in English, I am not there good in. Yes and then? Heu, sorry if my hair is a bit in the war.

You see... the weekend was standing before the door, I cleaned my ship and shined the plate, thinking let’s speak about myself. Maybe you are not crazy from it, thinking where is that good for? O.K. It will not take too long, you see that from here. I will give immediately from cotton, that speaks from itself, no? Here we go, hands out of the sleeves, there is work on the shop. My motorbike louds always: let the grass grow, drive it never off again.

You know, my youth was a sad story. I was so ugly I had to overgive because I pull a little bit on my father. When I was little, my olders made me believe that the christman came through the heard but we had no heard. My father was very severe, sometimes out of the nothing, he gave me a header. I know that sometimes after going out and drinking it was really there over. Then my olders said: you are too dumb to help it thunder. But fortunately later, they were going out of each other. Of course, first I scared myself a little hat, then I scared myself an accident. But it went.

Later at work I got on standing foot fired. I swear it, see self then. But I thought, I will not let it thereby, I will undertake steps. I can there not anymore against. It is but that you know it.

I also had a girlfriend, she made it out with me but it did me nothing. I found another girl. For the same money I had price. My friends said: you are good busy... But with her I also saw, there is something on the hand. I said to myself: what is me that there. She said: That mean Joe not! I know there nothing from. Where have you it over? You overdrive always. Hold another one for the joker. That hits on nothing, make that the cat wise and stop passing me the black dick through. I said: what is it now, it shall well... Do you know where I have it over? No? As long as I not get put into the sack, otherwise I would sit in sack and ash. By the way, it goes you no sack on, so from my part you can blow your sack up and ball it off. She answered: awel, there you say me what, that does the door too. I will not let myself do. I believe nothing there from. Aha, there you have nothing from back hé.

Well dear friends, you can believe: first I was there not good from, but later it started to sit moustache.

You know, I have so something from: the world is after soap, it is really running in the hundred. Like when I’m broke…, nobody will shoot me some money for.

O, is it all so late? I have lost the time out of the eye.

Hela, don’t laugh so much there, I am holding you in the holes, your cheeks will do pain of the laughen. Sorry, but I did not it express.

Hela, all of you. Please, hold up there with. What is it? Do I have something from you on maybe? Well, well, I have to do with you all, but for one time I will look it through the fingers.

But O.K., let’s eat now, have you hunger? I have sin in something. What? Is it stuffmeat with flowercoal and water from the crane?  I really don't see that sitting, let’s speak off some other time.

Met dank aan nengels.tumblr.com en Veerle V A.

Doe een grouponneke. Pure verwennerij.

Vroeger was het: knip een couponneke. Nu, doe een grouponneke. “Drie uur pure verwennerij!” geilde de aanbieding. Een duo-arrangement. Wat we er allemaal niet voor kregen: diverse soorten massages, scrubbing, … het kon niet op.

Mijn echtgenote en ik melden ons aan. Na wat gewacht, mogen we binnen in een kamer, omkleden, een badjas en slippers aantrekken. Een blond meisje, kort kopje, brengt ons thee. De aanbieding: “verwelkoming met vruchtenthee!”. We wachten. Dan wordt ons elk een voetbadje gebracht waarin we een tijdje mogen zitten. Een voetbadje. Geweldig idee. Dat was lang geleden. Het meisje zegt dat we rustig onze tijd mogen nemen. Ik staar verlangend naar de twee massagetafels. Er liggen 2 bloemetjes op. Ik denk aan Bali en Vietnam (zie foto). Nella vraagt even aarzelend, komt er nog een meisje? Neen, zegt ze, niet nodig hoor, terwijl ik de ene doe, krijgt de ander een lava-behandeling.

Dan is het moment suprême daar. We mogen gaan liggen, gezicht in zo’n rond gat en ze begint mijn rug wat in te smeren met chocolade en dan suiker veronderstel ik. Ja daar stond iets van in de aanbieding. Chocoladepeeling! Dan veegt ze het netjes weer af. Het zal wel ergens goed voor zijn. Dan is het aan Nella. Ik krijg in verdere afwachting drie stenen op een handdoek langs mijn ruggengraat. Allicht moeten die warmte doorgeven, maar ik voel niks. Maar ik mag wachten, noem het tot rust komen. En leef dus in hoop en verwachting. Straks komt het. Dan is het weer aan mij. Ha, ik wordt weer ingesmeerd en nu wrijft ze met warme stenen langs mijn rug. Aha! Ik had in mijn leven al vele soorten massages en behandelingen van allerlei aard waaronder hotstone. Ik ben er niet kapot van en hé het is al weer voorbij. Dan mag ik me omdraaien. Er wordt een lap bovenop mijn ogen gelegd en ik krijg … drie stenen die ik nauwelijks voel, nu op borst en buik. Vraag me af wat Nella er van vindt.

Maar ik wil ontspannen. Het kan. Ik voel het. Het zal lukken, Niets houdt me tegen, ik ga in een soort halveslaapmodus, mijn scherm springt af, alles op halve kracht, sluimertoestand. Helemaal uit mezelf. Heerlijk toch.

Er wordt aan mijn onderbenen gewreven met een crème. En mijn voeten. Nu komt het, de befaamde reflexologie. Ik verlang hoe ze druk zal zetten op diverse pijnpunten in de voet en welk een verlossing dat met zich zal meebrengen. Nella merkt ondertussen even op dat ze geen stenen kreeg, maar dat is niet erg, is het antwoord…

Ze streelt mijn voeten. Neen, ze speelt gewoon met mijn voeten. Maar dat was het. Ik krijg weer drie stenen voor een tiental minuten. Nella’s beurt. Die werd al half hysterisch toen ze las: en ze doen ook reflexologie! Het blijft stil aan haar kant.

Dan ik weer. Met een soort ijzeren lange tanden wordt wat door mijn haar gegaan. Als het aan mijn vrouw is, kijk ik schuin en zie wat een onnozel gedoe dat is. Dan barst de bom. Ik hoor opeens Nella roepen: juffrouw, wilt u onmiddellijk de directrice roepen aub. Het meisje gaat weg. Nella barst uit. Denk je dat ik wil betalen voor zo’n nutteloos gekrioel in mijn haar met zo’n speelgoedje van de Blokker?

Het blondje komt terug en zegt dat de eigenaarster straks ter beschikking zal staan. Nella vaart uit. Er moesten hier tenminste twee meisjes staan om twee mensen te behandelen. De, nou ja, masseuse begint ons uitgebreid gelijk te geven, en dat ze dat ook vindt. Ik hoor duidelijk dat ze niet verrast is, noch dat dit de eerste keer is. Bon, wat krijgen we nog, vraagt Nella. U kan nog rustig wat blijven liggen, zegt ze, en dan krijgt u nog een drankje. Na onze reactie, we zijn geen 2 uur binnen, juffrouw, stelt ze voor om een gezichtsmaskertje te leggen. Dat kan niet, ik ben geschminkt, zegt mijn eega. Mijnheer? Ik, heu, een maskertje? Ik? Heu, doe maar. Een tijd later lig ik met een combinatie van elementen waarvan ik alleen het substraat klimop onthouden heb op mijn smoel. En met een rond watje op elk oog.

Nella insisteert ondertussen op zijn minst een nekmassage te krijgen. Oef, heb ik er nog iets aan, mompelt ze. Het meisje stelt dan voor, misschien kan ik toch nog de benen doen? Maar mijn vrouw is het beu, staat op en kleedt zich aan. Ik kan niet. Dat maskertje! Juffrouw!

We willen geen drankje meer, nee Nella wil de directrice! Nu! En zegt me, kom er niet tussen hé, laat me doen.

Aan de receptie wordt het een clash tussen vrouwen. Mevrouw, weet u wel wat echte reflexologie is? Da’s niet strelen. En zo gaat het over en weer. En waar was die kleur- en lichttherapie? Blijkt de algemene verlichting uit “speciale dure” led’s te bestaan. Ik vraag me af wat dit kan doen als je de ene helft van de tijd met je gezicht naar beneden ligt of met een blinddoek over je ogen. Ik vraag me maar niet af wat de “geurreis van rug, nek, decolleté en halszone” was, noch waar die Thaise spine-massage bleef. O, en ik lees dat de hoofdmassage “met speciaal apparaatje!” (Nella: van de Blokker!) “headspinning” heet. Klopt. Het ziet eruit als een spin en het voelt ook zo. En die stenen? Dat moet de lava-rugverwarming (nou ja, warm?) geweest zijn.

Twee meisjes? Als u 300€ betaalt , dan doen we dat, wordt er gerepliceerd.

Aha. Dat is het hem, ze maken een deal van 99€ ”voor een waarde van 300€!”. “U bespaart 201€!” blokletterde de aanbieding, maar je krijgt slappe kost ter waarde van 49,5€ per persoon. Maar weet u hoeveel u betaalt in een vijfsterrenhotel voor drie uur, meneer? Heu mevrouw, we weten dat en hoe je behandeld wordt met twee tegelijk ook…

We geven het op. De woorden afzetterij, oplichting, bedriegerij... knetteren nog even door de lucht. En ik bedenk: als de bedoeling van verwennerij wil zeggen, wij zorgen ervoor dat u uw tijd verliest…. “Take your time” … chapeau, wat een marketingplan!

Raad: doet u een grouponneke? Stel uw verwachtingen minimum voor twee derde bij. Mentale voorbereiderij op pure verwennerij.

Waarom de beiaard van het Brugse Belfort geen top 3 maar mijn vier moet spelen.

In Bruggespraak worden de Bruggelingen uitgenodigd om hun top 3 van liedjes die ze door de beiaard over de stad willen horen in te sturen voor een top 10-concert op 15 april.

Een top drie vind ik eigenlijk een beetje banaal. De beiaard en een hitlijst. Mmm. Enerzijds, waarom niet. Anderzijds, het klinkt als vloeken in de kerk. Klokken en populariteit, mag het iets meer zijn?

Klokken riepen/ roepen op. Letterlijk. Zege en triomf. Of vroeger: alarm, brand, vijand, gevaar. Of gewoon: kom en vereer de Heer. Of om 8 uur: lig jij nog in bed? Of hoogdag. En bij feesten en iets bijzonders.

Het belfort, symbool van de vrijgevochten burger, is voor ons allen een baken. Het letterlijke centrum van de stad. Het ijkpunt. Zo ook voor de tijd. Om het kwartier klinkt een melodie vanaf de toren, onze hallentoren. Luister! We zitten op het uur, een kwartier erna, op het halfuur… Voor de binnenstadbewoners brengt het gelui de tijd aan, waar je ook bent. Wat een zegen.

Ik ben geprivilegieerd. Niet iedereen heeft een stille tuin vlakbij “d’olletorre” waarin het soms heerlijk genieten is van een privébeiaardconcert zonder randgeluiden. Maar om het kwartier wordt eenieder die binnen het ei vertoeft, gewezen op de tijd. Die niet stil staat. Met galmende tot frivole klanken. Enkele seconden lang een regeltje muziek uit de torengaten, gedragen door de wind.

Ik stel voor, i.p.v. een top 3, mijn vier. De vier momenten binnen het uur, telkens terug, met klank een samenvatting van ons Brugge-gevoel te (be)spelen. Ons zijn in de tijd.

Op 1: ”Vier weverkes zag men ter botermarkt gaan…” (oud volksliedje). Erfgoed. Vlaams. Geschiedenis. Ik zie geen weverkes meer of ze moeten Bart heten. De herinnering. Maar nog naar de Markt gaan. Oubollig en ‘n beetje grappig, Schiet spoele, sjerrebekke spoel za. Het verleden. Kortom, Brugs dus.

Op 2: “Der Vogelfäger bin ich ja“ (uit Die Zäuberflöte van W.A. Mozart). Papageno staat slechts een straat verder voor de stadsschouwburg het symbool van muziek te zijn. Samen met de verkoperde noten op de grond. Belichaming van kunst en cultuur. Levenskunst. Opgewektheid. “Stets lustig, heisa hopsasa!” “Hogere” cultuur. En dus Brugs. De vrolijkheid is meegenomen.

Op 3: “Zie ‘j van Bruhhe, zet ‘j van achteren” (Willy Lustenhouwer). Humor en zelfrelativering. Je moe’ van voaren in de reeke nie’ gon stoan. Volks en puur en “lagere” cultuur. Brugser kan het niet, en dat om het uur…

Op 4: “What a wonderful World” (Douglas-Weiss, bekend van Louis Armstrong). Internationaal gekende song. De titel spreekt voor zich. En nodigt uit tot verwondering en een positieve kijk op het leven. I see friends shaking hands saying how do you do. Toeristen zullen het herkennen. Na verleden, klassiek, volks, iets (nou ja) moderner. Of moet het echt recenter? U2: Beautiful day iemand? De stad ontvangt bezoekers from all over the world en vraagt: is het hier niet mooi? Brugge als schone plek waar het goed wonen en leven is. Ontdek en geniet van wat we bieden. Op alle vlak. Levenskwaliteit? Da’s Brugs.

Kijk eens wat mijn vier verbindt… Nikske tristesse. En Brugge. De ene melodie relativeert de andere of vult ze aan. Tezamen een muzikaal staalkaartje van verwondering, herinnering, opgewektheid, humor en levenskunst. Ja daar staat Brugge voor.

“Krant splijt mond”: een korte blik in de wondere wereld van pikante zoekertjes

Dankzij streekkranten kan u wekelijks een portie hilarisch entertainment tot u nemen. Als dames hun diensten aanbieden… boer let op wat ze schrijven. Klefheid, beuzelarij en “dichten zonder uw gat op te lichten”.

Lees mee en verwonder u:

“Gangbang te X met 4 knappe meiden. Sex verzekerd.” “Echte lesbische show”. “Baue 48 jaar mollig gespecialiseerd …”

Er staan ook raadsels in: “X, 58 jaar heeft erotische massage met feeling voor senioren en koppels (gn intiem, enkel WE)”. “Elissa: diverse specialiteiten”. “Vrijblijvend op afspraak”. “Dames ook steeds welkom”. "... Door zeer lieve slanke dame vanaf 11u." Het stikt er ook van de sensuele, lieve "rijpere" dames, die mannen zoeken "die graag nog iets bijleren". Oma, laat het! Zelfs een "rijpere heer, type artiest" meldt zich. ???

Opvallend. De overal aanwezige schreeuwende zin: “Dringend meisjes gezocht! (10x). Of mooier: Wegens drukte dringend vriendinnetje gevraagd” (5x). Of: “Nieuwe meisjes welkom (5x), met of zonder ervaring”.
Que?

Wat dacht u van de mogelijkheden? “100% verwennerij en genot. Thuis, hotel, kantoor, vrachtwagen”. Wat is er mis met: tuinhuisje, caravan, bospoepen?

Leve de taal. Het gebruik van het woord verschillend. “Verschillende dames verwelkomen u” Al blij dat er niet staat: dezelfde… Ook opvallend: de woorden: terug, nieuw en aanwezig. Men noemt wat namen op en dan… “Terug! Manon”. “Nieuw: Candy!” “3 meisjes aanwezig”. "Meesteres en slavin aanwezig". Of samengevat: “Wij van Privé X zijn elke dag met verschillende vriendinnen aanwezig”. Of bij Leentje meteen alles samen: "Verschillende meisjes aanwezig. Terug nieuwe meisjes aanwezig. altijd vrijblijvend!" Zelfs... jacuzzi aanwezig in blokhut. Wij zijn "gelegen" in Brugge!

Wat moet ik hier van denken. Moeten studenten niet studeren?
Gevraagd: leuke, toffe (studerende) meisjes. Topverdienste, gevarieerd werk, specialisatie diverse relax massages, champagnebar, stabiele toekomst, inslapen mogelijk. ???

En leve de poëzie: “verschillende nieuwe meisjes ontvangen heren in hun paradijsje (moet daar geen s achter?). “X, wulps kontje, heerlijk mondje”. En wat vindt u van een bordeel met de naam "Rust der Ridders"?

Uiteindelijk breekt je hart: “Filipijnse jonge dame heeft nood aan warme knuffels en genegenheid in hechte relatie”. Gelukkig staat er een SMS-nummer bij. Betalend. Maar kom… het is voor het goede doel…