Obama of Romney. Club of Cercle. Voor en tegen. Een bedreigde diersoort spreekt .

Presidentsverkiezingen. Stemmen is keuzes maken. Rep’s tegen Demo’s. Eén besluit in alle media: de US of A zitten vastgepolariseerd. De energie gaat uit naar het demoniseren van de ander. Kostprijs 6 miljard dollars. Investeren in polarisering. Ook in Vlaanderen kennen we dat. Bart De Wever is er kampioen in. Wie niet voor mij is, is tegen mij. Calimero en konsoorten. De Walen als de slechteriken van Antwerpen. Alle anderen. Niet van A. Luie PS-Walen. Hardwerkende Vlamingen. Maar was het niet “Horum omnium fortissimi sunt Belgae”?

Maar goed. Even dit als reflexie, als inleiding.
2 weken terug, een avond met Brugse vrienden… De vraag: Club of Cerclesupporter? Ik: heu…, beide! Hoongelach. Dat kon niet. Mijn uitleg: als jongetje in de late 60 en 70’er jaren woonde ik op de Gistelsteenweg te Sint-Andries op identiek 400 meter van het toenmalige groenzwarte Edgard De Smedtstadion én van het blauwzwarte De Klokke, beide op de Torhoutsteenweg . De ene zondag naar de Cercle, de andere de Club. Ik sloop wel in beide gratis binnen, maar soit. Natuurlijk was de magie van FCB groter. Club-Chelsea: 2-0. En als broekje zittend op het veld, dat kon toen nog, Johnny Thio bijna kunnen aanraken bij een hoekschop, zingend: “Chelsea go home”! Of Axelsson, Boone-met-de-pet bij een buitenbal, zo dicht. Of zittend in een lichtmast, het mocht toen nog allemaal, West Bromwich zien verliezen met 3-1. Of in de Spionkop. Carteus trapt af. Lambert begint blind naar ons toe te lopen. 1 diepe pas. Goal na luttele seconden.
Club was juichen. Cercle bakken warme sympathie. Juultje Verriest als een vroege Ceulemans, heerlijk, ze verloren meer, maar als ze wonnen versloeg David Goliath.

Jamaar… Voor wie ben je bij een derby? Heu… moge de beste winnen. En als het even kan: wie de punten echt het meest nodig heeft. Laf hé. Is dat zo?

Bon, ze bestaan, de Rik Torfjes. Enerzijds, anderzijds. Ik ben zo. Waarom moet het altijd zwart – wit? Dat staat duidelijk, O.K. Maar het is me soms te zwartwit. Jamaar, grijs is zo grijs! Niet sexy. Directe associaties met saai. Maar een kleur met bestaansrecht. Meer kleur graag.
Ik weiger me te laten meeslepen in fanatisme, in extremen. Voor iets zijn, is niet noodzakelijk tegen - de opgedrongen andere als vijand - zijn. Waarom kan een voetbalminnende Bruggeling niet supporter zijn voor beide stadclubs? Wat brengt fanatisme op? Bij thuisderby’s van Cercle weigeren sommige Clubtifosi de match te zien omdat ze Cercle het geld niet gunnen. Idem omgekeerd. Belachelijk toch?

Maar da’s voetbal hé. Bon, politiek dan. In de States gaat dus de meeste inzet en centen naar het blokkeren van de ander. Ridiculous. Revolting. Maar ook in ons landje. Elkaar ontmoeten in het centrum, compromissen sluiten, no way. Zie Antwerpen.

Bij presidentsverkiezingen kan je maar voor 1 iemand kiezen. In België: 1 partij. Maar nadien elkaar opzoeken… graag. Comment worldwide voor de USA: dat zou moeten. For Belgium: same balloon. Polarisering is blokkering. Voetbal is geen politiek. En de keuze Club of Cercle is dus maar een glijmiddel om dit aan te kaarten.
Verlos ons van de dwangmatige polarisering. Een bedreigde diersoort spreekt.