Log-in op mijn
Vrijdag en zaterdag
De volgeboekte Embraer brengt ons van de luchthaven van
Deurne in 1u40 naar Split in
Hrvatska (= Kroatië). De shuttlebus naar het centrum heeft als eindpunt de
ferry- en cruisehaven in Obala Kneza Domagoja dat ook nog eens samenvalt met
het treinstation. En dat alles op geen 300 meter van het hartje van de stad. De
drukste groenten- en algemene markt van het land krioelt er van de kraampjes en
kopers en ligt onder de ZW-toren van het oude paleis van de Romeinse keizer Diocletianus.
Ik vond hier een kamer
op 50 meter, eigenlijk een onooglijk appartementje, dubbel bed, badkamer met
kleine regendouche, zelfs een onnodige kleine kitchenette voor de prijs van,
hou u vast, 34€/ nacht cash te betalen. Er is wel bijna geen ruimte, maar voor
1 nacht in een rustig steegje op slechts 100 m van het door Unesco bijna
compleet omvattende oude stad met zijn verbijsterende gezellige drukte, is dit
een koopje.
Het grootste deel van de binnenstad is zowat gebouwd binnen de gedeeltelijk bewaarde Romeinse muren en torens van wat een enorme vestiging moet geweest zijn. Daarbinnen vind je dan weer een kathedraal (tevens een Romeins mausoleum) kerken, nissen, nauwe steegjes die naadloos overgaan in openluchtcafeetjes, restaurantjes, patio’s en pleintjes. Langs soms nauwelijks een persoon brede gangetjes, gaat het naar boven en beneden, er is een stuk onderstad en telkens weer die verrassende straatjes met ruimtes die dan bistrootjes worden of terrasjes. Soms weet je niet waar een straat begint en een bar eindigt. Overal geveltjes en torentjes, oude monumenten, Romeinse zuilen…. Kortom,een anderhalf gemengde cultuurgeschiedenis architectuur Maar oergezellig
Het grootste deel van de binnenstad is zowat gebouwd binnen de gedeeltelijk bewaarde Romeinse muren en torens van wat een enorme vestiging moet geweest zijn. Daarbinnen vind je dan weer een kathedraal (tevens een Romeins mausoleum) kerken, nissen, nauwe steegjes die naadloos overgaan in openluchtcafeetjes, restaurantjes, patio’s en pleintjes. Langs soms nauwelijks een persoon brede gangetjes, gaat het naar boven en beneden, er is een stuk onderstad en telkens weer die verrassende straatjes met ruimtes die dan bistrootjes worden of terrasjes. Soms weet je niet waar een straat begint en een bar eindigt. Overal geveltjes en torentjes, oude monumenten, Romeinse zuilen…. Kortom,
Frontaal voor het paleis en de oude stad bevindt zich een schitterende, brede, mooi-modern aangelegde zee promenade die tussen waterkant en paleismuur een enorme voetgangerszone creëert met een keten van uitgebreide terrassen van cafés, bars en bistro’s die zeker ’s avonds gloedvol bruisend tot leven komt.
Gisteren kwamen we een kleine fanfare tegen met daarachter typische tot soms groteske gelaarsde majorettes goochelend met stokjes. En
Na nog een wandeling in de binnenstad en de groenten-,
fruit-, kruiden-, bloemen- en plantenmarkt met o.m. aardbeien voor een prikje,
de eerste minikersen, sluiten we onze koffers en kamer en trekken onze trolleys
amper 250 meter verder waar ons yacht like cruiseschip, de MS Seagull van Katarina Lines, ons opwacht.
Stel u voor… Dit kleine schip, 8 man bemanning met plaats voor 28 pax, werd
gecharterd door Classix Cruises. Het hele vaartuig voor ons groepje, 8 reisagenten,
incl. de oersympathieke Paul De Bruyne, zaakvoerder van Classix. Hij is een relaxte
cruiseloveholic en entrepreneur, meer een genieter dan een opgefokte sales rep.
My kind of guy. Het zal een aantrekkelijke kennismaking worden met alle
medereizigers. Onbezorgd island hopping, vrij aanvoelend, langsheen enkele
hoogtepunten van de Kroatische kust(eilanden).
We worden verwelkomd door een
We vertrekken zoals voorspeld Ik er maar bezoeken de de eeuw
Het huis waarin Marco Polo nog een tijd verbleef, heeft een laatgotische woontoren en vier verdiepingen. Uiteraard draait alles hier erg rond deze wereldreiziger. Na de gidsbeurt wandelen welekker rondom de stad vol terrasjes en ondervinden weer het verschil tussen een winderige flank en een luwere kant.
’s Avonds rijden we met een taxibusje naar een verloren dorpje waar we de “Village Experience” ondergaan, een confrontatie met het lokale, landelijke leven en haar sociale ontwikkeling én eetcultuur. Frank, een knokige, oude eilandbewoner, die zoals zovele landgenoten hier naar Nieuw-Zeeland vertrok om er lang te wonen en geld te verdienen, leidt ons rond. Nadien keerden ze terug om een stukje land te kopen. Zowat de levensdroom van elkeen hier. We krijgen een soort zelfgestookte grappa, waarvan een met rozengeur en -smaak, zien verse pasta met de hand rollen en genieten tenslotte van een pretentieloze, rustieke maaltijd vol lokale specialiteitjes, kaas en charcuterie... en een smakelijke ragù op houten banken onder een natuurlijk afdak buiten, deels overdekt met wijnranken.
In Mljet bevindt
zich een uitgestrekt nationaal natuurpark vol bossen (dennen, meditteraans
maquis maar ook steeneiken en aardbeibomen en zo) en fauna, waaronder de
ingevoerde mungo (mongoose) die nu een plaag geworden zijn. Het is wat klimmen
over rotspaden tot aan een dubbel zoutwatermeer dat met een sluis aan mekaar
hangt. We nemen er een boot naar een charmant mini-eilandje Otok Sveta Marija, waarop
slechts één gebouw, een oud, vervallen klooster, ooit gesticht door
Benedictijnen uit Puglia dat nu enkel een “restoran” herbergt (Melita). Op zich
een prachtige locatie voor privéfeesten en met regelmatig concerten die door de
heuvels rond het water een bijzonder akoestisch effect krijgen.
Eens terug is het vooral grappig om mee te maken dat, zoals we al veel zagen, tot drie boten horizontaal naast elkaar liggen, waardoor je als je terug moet naar het verste schip, je dus doorheen de twee eerste boten moet passeren. Er is een soort vrijheid van aanleggen maar met beperkingen en hindernissen. Als het schip naast de wal weg moet of er komt een ferry binnen of zo, dan moeten de twee andere ook even weg om plaats te ruimen.
We varen naar het eilandje Sipan. Weer zo’n echt Kroatisch havendorpje omheen een kleine baai... Op het terrasje naast het schip komt een jongentje trots zijn net gevangen octopus tonen. We blijven hier liggen want we zijn al vlak bij eindpunt Dubrovnik.
Het is captain’s dinner
Rond Dubrovnik varen
is normaal een betalende excursie op zich. Een belevenis, de indrukwekkende
vestingmuren zo pal in de zee, het haventje. Maar de echte cruisehaven ligt wat
verder, we schepen uit en rijden met de bus naar de grote ingang en
verzamelplaats. Slechts vier dagen waren we aan boord maar het afscheid is superhartelijk.
Voor Pile Gate, de grote stadspoort
wacht de gids ons op. Hier zijn veel plekjes werden
Geschiedkundig valt er veel te vertellen maar de aardbeving van 1607 was wel wel cruciaal en delen van de stad waren grondig verwoest, waardoor je soms een mix van stijlen voor en na ziet, soms in een zelfde monument. En dan ontbrak de tijd ons nog om interieurs en musea te bezoeken.
Dan gaat het naar de kabelbaan waar we van boven op de heuvel een fascinerend uitzicht hebben op Dubrovnik, de kustlijn, de eilandjes, de blauwgroene Adriatic. Na een lekkere lunch met havenzicht spurten we in een plotse regenvlaag naar de bus die ons naar hotel Lapad brengt. Siësta, lekker dinertje in een restaurantje vlakbij en de volgende ochtend de vlucht naar Brussel, wat betekent dat we met de trein en een korte busrit nog naar Deurne moeten om de wagen op te pikken.
