Bologna, verrassende citytrip, mei 2013

Op superkorte termijn besloten we Bologna, ook La Dotta (De Geleerde), La Grassa (De Vette) en La Rossa (De Rode) geheten, te bezoeken. Het eerste slaat op de oudste universiteit ter wereld (stad van boeken en bibliotheken ook), het tweede op Bologna als gastronomische hoofdstad van Italië, denk maar aan bolognaise en mortadella, en het derde oorspronkelijk op de rode daken van de middeleeuwse, ooit ’s werelds derde grootste stad, later eerder op het linksprogressieve politieke denkklimaat daar, ten bewijze de memorabele bomaanslag op het station in 1980 door rechtse extremisten.

Donderdag
We laten Brugge’s Heilig Bloed achter om een dagje Charleroi of all places te doen. Met een ochtendvlucht om 6.25 uur is goedkoop sporen en een nacht aan € 37 in een Best Westernhotel een betere oplossing dan onchristelijk vroeg op te staan en met de auto te rijden.

We worden begeleid vanaf het station door groenzwarte uitbundige-lawaaierige hordes die meetreinen naar Brussel voor de voetbalbekerfinale tegen Genk. Geen idee hoe iemand die 's middags al constant zingt, brult en drinkt, het er ‘s avonds nog van terecht brengt. We bezoeken even Charleroi centrum maar de stad is uitgestorven… Er is weinig bezienswaardig maar dat wisten we. Urbanistisch wordt hier vooruitgegaan maar de rest moet nog volgen. Het sympathieke barmeisje bevestigt me in een gezellig gesprek criminaliteit, vandalisme, werkloosheid, inefficiëntie en overlast, maar ik besluit niet depressief te worden. ‘s Avonds gaat Cercle moedig strijdend en helaas ten onder.

Vrijdag

De volgende ochtend 5.00 uur. Donker. Stilte. Niemand. Onze taxi bestaat uit 2 (twee!) enorme mannen waarvan de tweede (een lijfwacht voor ons?) er uitziet als het personage dat in gangsterfilms in beeld komt als de bandietenbaas iets zegt als: “Enrico, will take care of you”. Kortom op ons gemak voelen we ons niet.

Ryanair. Goedkoop. Vertrekt op tijd. Maar het systeem noopt tot chaos allerhande. De handbagage die gemeten wordt b.v. Een zakenman heeft een minisporttas en een laptop. Mag niet. Laptop moet in tas. Kan niet. Probleem. Had hij een grotere tas gehad en beide erin gestopt dan kwam hij nog niet aan de helft van het toegestane volume. Een volle Boeing 737 en iedereen met een maximum aan handbagage, dat kan toch niet allemaal in de bovenkastjes? Never! En de ontoegewezen plaatsen. Gevolg: bagage soms gestapeld een eind verder en dan loopt het menselijk verkeer in de nauwe binnengang constant kortsluiting op. Nervositeit. Geduw. Vertrapte voeten.
Grappig is dat, om commerciële opbrengsten te genereren, er constant van alles verkocht wordt, over en weer, maar niemand geïnteresseerd noch gepast cashgeld. Dit is echt een vol-o-ventes.

Maar 3 1/2 uur later staan we al in het centrum, op zoek naar Le Stanze del Carro, een moeilijk

vindbaar en hoogst rare B&B gerund door drie jongedames. Onze Marco Polokamer bevat een kooi als bed, op de wc, net een hoge troon, moet je klimmen en het inhuisrumoer wedijvert met het straatnachtlawaai. Als beloning voor onze moeilijke nachtrust is er een quasi onbestaand ontbijt. Meteen in de namiddag maken we al een deal met Best Western Hotel San Donato, geen 100 m verder, waar de zon- en maandagavond er nog plaats is. Dat was ons oorspronkelijk plan, maar het bleek bezet in het weekend. Het hotel bevat een 360° verbluffend panorama over de stad. En bar en ontbijt kan op een terras met zicht op de okeren, gele, bruine en rode tinten van daken en huizen, inclusief kerk- en de vele (scheve) torens. Pisa eat your heart out. We verkennen het centrum met zijn Piazza Maggiore, de schitterende Palazzo dell’ Archiginnasio met wel 700 wapenschilden en versieringen allerhande, maar ook de kleine straatjes met zijn delicatessenzaken die een aanslag plegen op onze visuele smaakpapillen. In de oude Tamburi sta ik met mijn hoofd tussen de saucissen. We zoeken een trattoria voor de locals, die zeker qua drankprijzen ver afliggen van die op de toeristische terrassen in de zon. Nog maar eens besef ik dat bij ons lekker eten duur is.

Zaterdag 

Ik  neem een stadsbus naar het station om onze Erasmusdochter Tanya op te halen die 1 dag overkomt vanuit Lugano, Zwitserland. Via Milaan en de Freccia Rossa = 300 km in 1.05 uur tijd. Bologna stazione met nog steeds een oude klok op dat fatale uur. Daar is ze. Vliegt in mijn armen. Een gezellige knuffeldag zal zich voltrekken in een zoemende stad. Lamborghini stelt op de Piazza Maggiore honderden wagens tentoon. Bedrijvigheid alom. Sfeer. Bologna trekt resoluut de kaart van een verkeersvrij centrum op zaterdag en zondag wat een volledig ander openbaar transportplan met zich meebrengt, maar het werkt wel. We polsen naar de echte lokale, niet toeristische, betere trattoria om onder meer (natuurlijk!) de échte tagliatelle bolognese te eten.

Wanneer de eigenaar van de Belfiore snapt hoe wij in elkaar zitten stelt hij voor: “Lasciami fare”. Laat me doen! We eten vier assaggini (kleine porties) pastabereidingen. Bij de tortelini brengt onze goeierd een slokje rode wijn. Oudjes doen dat om de smaak naar boven te trekken, beweert hij. En inderdaad, wonderlijk. Met een flesje sprankelende Pinoletto uit de heuvels en een klare amaro voelen we ons deelnemen aan een culinair festijn en de prijs is belachelijk. In de namiddag wandelen we weer en bezoeken onder meer San Stefano, een merkwaardige kerk die eigenlijk uit 7 kerken bestaat, op en naast elkaar gegroeid in de tijd. Merkwaardig historisch.

We sluiten af met een authentieke megapizza en duwen onze dochter om 21.30 uur de trein op. Gelukkig zien we haar binnen een week al terug, dan zit de buitenlandse stage erop. Nog een lange wandeling en een zwoele avond op een terrasje om een van de fijnste dagen van mijn leven af te ronden.

Zondag
We verhuizen naar San Donato waar we een stuk minder betalen (€ 76 per nacht incl. ontbijt) dan in de rommelige verwarde B&B. Fijn hotel met supervergezichten. Flaneren, aperitieven en dan laten we ons weer verwennen in Belfiore met nieuwe proevertjes maar houden het ‘s avonds sober. Het is mooi geweest, ik zat net weer onder 80 kg maar ik vrees ervoor…

Maandag

Met de opendaktoeristenbus geven we de rest van Bologna sightseeing een kans. De eeuwige arcaden en gebouwen vormen een door Unesco erkend erfgoed. Charme en onderschat. Mag zo naast Venetië, Firenze en Rome staan. Lang in de zon 'antipasteren'  en een friturra mista di pesce (vis), ‘n siësta en s' avonds kletsen op het terras van het plein voor het hotel van deze superstudentenstad met o.m. een Poolse, Californische en Russische studentin. Heerlijk. Toch maar op tijd naar bed want er wacht ons weer een ochtendvlucht om 6.50 uur en … een ijzig, miezerig kikkerlandje.

Meer foto's op Flickr: http://www.flickr.com/photos/wimvanbesien/sets/72157633510399802/