Sailing and singing, Wim's oude "zangcarrière", een terugblik

Vandaag mijn ouwe “dots” (= orkestpartituren op mijn stem herschreven) teruggevonden. In mijn begintijd op de cruises deden we soms vaarreizen van 1 maand, 2 maand (rondom Zuid-Amerika b.v.), 3 maand (around the globe). De concurrentie tussen assistant cruise director’s was groot en hoe meer talenten je in de strijd kon werpen, ook om al die avonden vol entertainment te stoppen, hoe beter . Vandaar. Later in de echte luxecruises lieten ze op World cruises gewoon elke week nieuwe acts invliegen. Maar die begintijd was ook erg leuk.
Met een blik van verwondering dit overzichtje herbekeken en besloten dit licht verbijsterende lijstje te delen.
Laat het fronsen,  gniffelen en grinniken een aanvang nemen.

1)      SOLOROUTINES

Nathalie (Gilbert Becaud), was mijn absoluut gegarandeerd succesnummer, Jacques Brelachtige versie, vol pathos, armgezwaai, kreunend en rochelend Nathalie aanroepend, ritmeversnellingen en me letterlijk smijtend. Hartslag 150 nadien.
It don’t mean a thing (if it ain’t got that swing) (Duke Ellington) incl. tapdance routine
I’m just a gigolo - I ain’t got nobody (Louis Prima), soms zwart geschminkt, afropruik, glitterkostuum, uitbeeldend en uitfreakend op het einde “Got nobody, nobody!”
Sailing (Rod Stewart) jaja, iedereen armen in de lucht

Let’s face the music and dance (Frank Sinatra), showopeningsnummer
La mer/ Beyond the sea (Charles Trenet) afwisselend in Frans en Engels
Summer holiday (Cliff Richard), licht en luchtig
Those were the days (Mary Hopkin) tijdens afscheidsshows, ritmeversnelling, uitsmijter leidt automatisch tot handgeklap
Begin the Beguine (Cole Porter) , Juultje Vandekercke, heu, Julio Iglesiasversie, in het Spaans, wanneer er veel Spaanstaligen waren of in Spaanse wateren.
Marina (Rocco Granata) in het Italiaans, wanneer veel Italianen of in Italiaanse wateren
Griechischer Wein (Udo Jurgens) in het Duits wanneer in Griekse wateren
From Russia with love (James Bond theme) wanneer op weg naar Odessa/ Yalta of Sint-Petersburg (toen nog Leningrad)
Je veux de l’amour (RVHG/ Robert Charlebois) in een eigen eigenzinnige Engelse vertaling waarbij b.v. “de premier” Maggie (Thatcher) werd, wel slechts 1 keer gedaan, was experiment
Merci Chérie (Udo Jurgens) voor de Duitsers
She’s always a woman to me (Billy Joel)
Buona sera (Louis Prima), zeker wanneer in de buurt van Napels, uitfreakend met gekke  danspasjes
I’ve got you under my skin (Sinatra)

2)      IN HET KADER VAN SPECIALE AVONDEN OF THEMASHOWS

(Everything’s coming up) Roses (uit ‘Gypsy’) openingsnummer Captain’s Welcome Aboardshow, met 5 schaars geklede danseressen vol pluimen rond mij paraderend, moulin rouge-achtig jawel, soms in duo gezongen met zangeres
Ta Paidia Tou Piraia (the boys of Pireaus)/ Never on a Sunday (Melina Mercouri) van de gelijknamige film, tijdens Greek Show, in het Grieks soms met stuk Engelse versie
Tulips from Amsterdam, meezinger, wanneer varend vanuit of naar A’dam, in 3 talen, Duits, Engels , Nederlands
Oh, when the saints (Louis Armstrong) als uitsmijter van een jazz-avond, samen met een 12-piece (!) band, “Oh lord I want to be in that number”,  lekkkkerrr
(We ain’t got ) Dames (uit musical South-Pacific) tijdens Tropical Night, Island Show of wanneer in de Stille Zuidzee, als deel van een kwartet
Copacabana (Barry Manilow) + interactie met 6 danseressen, tijdens South-American show of wanneer varend daar in de buurt
Puttin’ on the Ritz (Irving Berlin) Fred Astairelook, inclusief wat tapdans, tijdens de Hollywoodshow of “50 years of golden Music”-show
Fever (Elvis Presley) met 2 rond mij kronkelende en smachtende danseressen, jawel, ik had een hard leven
Coach coming in, Riders in the sky, … tijdens Westernshows

3)      VERDER

Strangers in the night (Sinatra), pre-cruiseperiode
If I had a hammer (Trini Lopez), solostem met enkel eigen gitaarbegeleiding, mensen laten meezingen, soms aangepaste teksten

Tot zover dit stukje down memory lane, toen Bibi ook nog wat entertainer was voor hij uiteindelijk topcruisedirector werd bij Cunard (toen hoefde dat niet meer...)…

Obama of Romney. Club of Cercle. Voor en tegen. Een bedreigde diersoort spreekt .

Presidentsverkiezingen. Stemmen is keuzes maken. Rep’s tegen Demo’s. Eén besluit in alle media: de US of A zitten vastgepolariseerd. De energie gaat uit naar het demoniseren van de ander. Kostprijs 6 miljard dollars. Investeren in polarisering. Ook in Vlaanderen kennen we dat. Bart De Wever is er kampioen in. Wie niet voor mij is, is tegen mij. Calimero en konsoorten. De Walen als de slechteriken van Antwerpen. Alle anderen. Niet van A. Luie PS-Walen. Hardwerkende Vlamingen. Maar was het niet “Horum omnium fortissimi sunt Belgae”?

Maar goed. Even dit als reflexie, als inleiding.
2 weken terug, een avond met Brugse vrienden… De vraag: Club of Cerclesupporter? Ik: heu…, beide! Hoongelach. Dat kon niet. Mijn uitleg: als jongetje in de late 60 en 70’er jaren woonde ik op de Gistelsteenweg te Sint-Andries op identiek 400 meter van het toenmalige groenzwarte Edgard De Smedtstadion én van het blauwzwarte De Klokke, beide op de Torhoutsteenweg . De ene zondag naar de Cercle, de andere de Club. Ik sloop wel in beide gratis binnen, maar soit. Natuurlijk was de magie van FCB groter. Club-Chelsea: 2-0. En als broekje zittend op het veld, dat kon toen nog, Johnny Thio bijna kunnen aanraken bij een hoekschop, zingend: “Chelsea go home”! Of Axelsson, Boone-met-de-pet bij een buitenbal, zo dicht. Of zittend in een lichtmast, het mocht toen nog allemaal, West Bromwich zien verliezen met 3-1. Of in de Spionkop. Carteus trapt af. Lambert begint blind naar ons toe te lopen. 1 diepe pas. Goal na luttele seconden.
Club was juichen. Cercle bakken warme sympathie. Juultje Verriest als een vroege Ceulemans, heerlijk, ze verloren meer, maar als ze wonnen versloeg David Goliath.

Jamaar… Voor wie ben je bij een derby? Heu… moge de beste winnen. En als het even kan: wie de punten echt het meest nodig heeft. Laf hé. Is dat zo?

Bon, ze bestaan, de Rik Torfjes. Enerzijds, anderzijds. Ik ben zo. Waarom moet het altijd zwart – wit? Dat staat duidelijk, O.K. Maar het is me soms te zwartwit. Jamaar, grijs is zo grijs! Niet sexy. Directe associaties met saai. Maar een kleur met bestaansrecht. Meer kleur graag.
Ik weiger me te laten meeslepen in fanatisme, in extremen. Voor iets zijn, is niet noodzakelijk tegen - de opgedrongen andere als vijand - zijn. Waarom kan een voetbalminnende Bruggeling niet supporter zijn voor beide stadclubs? Wat brengt fanatisme op? Bij thuisderby’s van Cercle weigeren sommige Clubtifosi de match te zien omdat ze Cercle het geld niet gunnen. Idem omgekeerd. Belachelijk toch?

Maar da’s voetbal hé. Bon, politiek dan. In de States gaat dus de meeste inzet en centen naar het blokkeren van de ander. Ridiculous. Revolting. Maar ook in ons landje. Elkaar ontmoeten in het centrum, compromissen sluiten, no way. Zie Antwerpen.

Bij presidentsverkiezingen kan je maar voor 1 iemand kiezen. In België: 1 partij. Maar nadien elkaar opzoeken… graag. Comment worldwide voor de USA: dat zou moeten. For Belgium: same balloon. Polarisering is blokkering. Voetbal is geen politiek. En de keuze Club of Cercle is dus maar een glijmiddel om dit aan te kaarten.
Verlos ons van de dwangmatige polarisering. Een bedreigde diersoort spreekt.